ЭМИ БИР КЕЛГЕНЧЕ

Байкасам жерим жердин сымбаты экен,
Карасам тоолор тоонун кымбаты экен.
Мен келсем, сымбаттуу жер, кымбаттуу тоо,
Кыялдуу ойлорумду чыгарды эстен.
Аскадан аска чыккан кардуу тоону,
Тиктеймин сүрөткө алып нечен жолу.
Мен тоолук, кечки шамал, таңкы серүүн,
Тунук суу жүрөгүмө дары болду.
Желди кууп, кептер болуп учсам боло,
Булактан канатыма сүзсөм боло.
Түндө да шоола калар жерге конуп,
Тоо ашчу туманды айдап бузсам боло.
Өзүмө канат жасап учуп барам.
Кадимки кыраан чыккан бүркүттү алам.
Экөөбүз аны асманга кароол кылып,
Караңгы үңкүрлөрдөн шамдар жагам.
Кашка суу, шашып аккан жылгаларың,
Шар менен сөзүн айтат жыргагандын.
Тоо суусу сен да толкун жасап алып,
Мен өңдүү жүрөгүн бас ырдагандын.
Зоокалар көккө карай өсүп кетти,
Булуттар ошол жакка көчүп кетти.
Дал ушул, мен ыргытар таштар эртең.
Тоо болуп каларына көзүм жетти.
Мейли эрте, мейли кечте чыкканда үйдөн
Муздак жел, жүрөктү өбөт, мен да сүйгөм.
Бол бачым, тоодон бийик тоону күттүк.
Мындагы эл, эсиңе алып ушуну үйрөн.
Шагылды салынчу үйгө кум кыларбыз,
Кыштакты нурга ойготуп суу бурарбыз.
Аркы өйүз, берки өйүзгө ак там тизип,
Капчыгай сени кылып үн чыгаргыс.
Биз эртең, жалама зоо сени бузуп,
Болот куш, тоскон асман тоодон учуп,
Кыргыздын дал биз өңдүү комсомолу
Поездди жөнөтөр дейм алтын сузуп.
Кардуу тоо, кардуу чокуң кур кергиче,
Элсиз таш коркуп түнгө ыр бергиче.
Күндүз ай, күндүз жылдыз болууну тап,
Сагынып бир кайрылып мен келгиче.
Арашан, 1935