ЧОҢ ЧЫМЫН

Жылкы жайып, аң уулап чыктым желип,
Сан-Таштан төрт бугу аттым, он беш элик.
Эликти бөлүп жарып, артып алып үйгө келдик,
Тайымды таң ашырсам «кудай» урган экен,
Мамыдан каргып түшүп турган экен.
Ооздуктап он беш жигит алган экен,
Ошондо да ары-бери чалган экен.
Жолум болгон Сан-Ташка келдим эми,
Санаамдын калыстыгын «кудай» билип,
Чымынымды чымын баатыр тууган экен,
Ок салдым мылтыгымдын ичин сылап,
Өңүп бардым «кудайга» таза ыйлап.
Төшү деп өпкө-боордон аттым элем,
Чымыным тоодой болуп кетти кулап.
Чымыным кулап кетти туура-туура,
Алдыңда миң карагай паара-паара.
Териси чымынымдын шондо калды,
Беш жигит он өгүзгө чана салды.
Чана менен алып барып, сууга салып,
Алтымыш бычак курчутуп, жүнүн алды,
Токсон көөкөр, кырк саба бычып алды,
Шондо да төрт бучкагы артып калды.
Чымынымды чымын баатыр тууган эк
Чымындын нык семирген убагы экен.
Томугу тогуз карыш казандан чоң,
Кар жилиги өгүздүн белинен жоон.